Bye Sengerema

13 oktober 2018 - Mwanza, Tanzania

Donderdag was een dag met wederom veel wachten, door de ontbrekende packs. Toch wel een dingetje dit jaar die packs. Mijn buik was goed van slag en daardoor zo 'slap als een panty'. Ik pakte een kans om een tanzaniaans dutje te doen in het koffiekamertje. Susan zat naast mij achter haar laptop en ik legde mijn hoofd tegen de muur. Even later schrok ik wakker van Shelembi die binnen kwam, om te zeggen dat we van start konden gaan. 

Vrijdag hadden we een kort programma omdat we optijd weer richting Mwanza wilde vertrekken. Susan, Erik, Jiska en Paco zouden zaterdagmiddag weer terug vliegen naar Nederland. 
Zo stonden er een paar matiti’s op het programma, borstoperaties. Hier in Tanzania hebben ze niet de luxe van borstonderzoeken. Deze vrouwen komen dus pas wanneer de tumor zo groot is, dat deze door de huid heen komt. Verschrikkelijk voor deze vrouwen en het weghalen van de borst is vaak palliatief bij deze vrouwen. 
Susan doet op de andere ok een been amputatie en zou daarna nog een schroefje verwijderen bij een jongen uit zijn arm. Deze was wat te lang dus hij had hier last van. 
Een kleine ingreep, dus deze kon nog wel gedaan worden voor ons vertrek. 

Ondertussen ga ik met Happiness en Eliza nog even naar de CSA om wat sets te bekijken. De instrumentensets zijn hier niet zo gestructureerd als in Nederland en er ligt vaak teveel op wat ze niet gebruiken te weinig wat ze nodig hebben. Samen met hun neem ik de setjes door. Ze vinden het fantastisch en ik krijg set na set onder mijn neus gedrukt. 
Ze zijn ontzettend leergierig en vragen mij de oren van mijn kop. Fijn om ze hierbij te kunne

Erik besloot alvast naar het huisje te gaan om wat dingen te regelen en Susan zou beginnen met de schroef.
Patiënt kwijt. Shelembi heeft het hele ziekenhuis afgezocht voor ons om hem te vinden en het telefoontje die hij pleegde mocht ook niet baten. Pole, jammer. 
Het was nog voor 4en, dus Susan en ik besloten nog even naar de parasolman te gaan om wat data op ons kaartje te zetten. Dit keer was het met een kwartiertje gefixt en we liepen richting het huis om de laatste spullen te pakken.

Gek om zo een laatste keer over het ziekenhuis terrein te lopen. Ook al zijn we hier maar twee weken geweest, de tijd vloog voorbij maar leek ook een eeuwigheid te duren. 
Zoveel indrukken, zoveel mensen ontmoet en heel veel mensen kunnen helpen. 

Het is dan ook tijd om afscheid te nemen op de ok van de scrubnurses. Iets wat ik zolang mogelijk heb uitgesteld. Ik houd niet van afscheid nemen. Ik word er stil van en vind er geen klap aan. 
Buiten zitten Happiness en Eliza op een bankje en we geven elkaar een knuffel. "Groetjes aan iedereen in Nederland, Anja, Henrike, Yomma (Hjalmar) en Jiske", zegt Eliza.
Mijn klompen laat ik achter bij Eliza. Afgelopen week had ik mijn voeten al even naast de hare gehouden, same size!
Shelembi komt ook om de deur kijken en krijgt ook een dikke knuffel. He bah, vochtige oogjes. Gauw doorlopen nu….. 

Nog 1 laatste groepsfoto voor het ziekenhuis en hup de auto in naar Mwanza.
Hjalmar is al sinds de middag in het hotel in Mwanza. Fijn om elkaar weer te zien, maar m’n hoofd staat nog lang niet in de vakantie modus. 

Ook Charissa vertrekt nog niet naar Nederland maar reist nog door, dus het uitzwaaien zaterdagochtend van de Mzee (oudjes) voelt gek. 

Wat een fantastische tijd met deze groep in Sengerema heb ik gehad. Afgelopen weken heb ik vaak de vraag gehad hoe ik het had en mijn antwoord was dan: “Fantastisch, maar het is hier niet alleen maar fantastisch”
Het contrast is hier groot. De mensen zijn over het algemeen erg vrolijk en dankbaar hier. En dat is knap vind ik, voor de hoeveelheid shit hier.. 

Deze twee weken waren veel te kort. 

Foto’s

9 Reacties

  1. Judith Rouwhorst:
    13 oktober 2018
    Mooie ervaring rijker 😘
    Je kunt niet alles in twee weken veranderen ook al zou je het willen, jullie hebben goed werk gedaan en daar gaat het voornamelijk om. Geniet van jullie vakantie!
  2. Francis:
    13 oktober 2018
    Weer een super mooi verhaal Gill, nu lekker genieten van de vakantie.
  3. Jolanda Reuling:
    13 oktober 2018
    Lieve Gillian😘
    Ook hier vochtige ogen, afscheid van iets heel erg mooi en dierbaar, wat heb(ben) je/jullie mooie (zware) dagen gehad, iets om nooit te vergeten, misschien ooit een weerzien....
    Het weekend benutten om je in vakantie modus te heisen en dan met Hjalmar genieten van een mooi vervolg van je Afrika toer, 🦒🦏🐅🐘🐆
    Tot gauw weerziens, liefs mam💋💋💋
  4. Paul:
    13 oktober 2018
    Indrukwekkende ervaring voor je door je mooie verhalen is het alsof we er zelf bin waren.
    Geniet nog samen van een welverdiende vakantie en daarna natuurlijk een behouden thuiskomst liefs, pap
  5. Edwin:
    13 oktober 2018
    Meis wat fantastisch dat je in deze blog zo goed verwoord. Ja een fantastische tijd( ik vergeet het nooit! Weer!). Ik hoop maar dat zal niet anders zijn, dat je deze ervaring meeneemt in je Nederlandse leven. Groot contrast idd koester dit bij terugkomst. Ik jank gewoon ff mee met je en dan ook weer verder hier. Een dikke knuf hou je tegoed van me. Njema safari. tot snel!😘😘😘😘😘
  6. Pa Lemson:
    13 oktober 2018
    Ik zal ook jou blogs missen.Ik wens ze ook een welverdiende vakantie toe ,met alle bewondering ,
    J . Lemson
  7. Wilma Van Vuuren:
    13 oktober 2018
    Wat hebben jullie toch veel fantastisch werk gedaan voor de mensen.
    Deze ervaring ga je nooit meer vergeten .
    Geniet nu van je welverdiende vakantie met Hjalmar .
    Groetjes van Bertus en Wilma 👍.
  8. Carmen:
    14 oktober 2018
    Blijkbaar kan je ook in twee weken een heel avontuur beleven! Mooie levenservaring. Geniet van je vakantie.
  9. Sabine Dearden:
    14 oktober 2018
    Hoop dat je nu na 2 weken goed werk gedaan te hebben, knap hoor, dat je nu in de vakantie setting bent. Geniet met Hjalmar van jullie Safari. Ook een Helen belevenis 🖐🏼🐘🐒🐆🐾