Genieten

Na de lunch rijden we weer met z’n allen richting de ferry om naar Sengerema te gaan. Er is alweer een week voorbij en we gaan de laatste week in. Wat gaat de tijd toch snel. Als je even denkt dat het een ‘gewone’ dag gaat worden, wordt je vanzelf wel weer verrast.
De ferry is behoorlijk vol dus Rian, Charissa en ik nestelen ons op de motorkap van de auto. Ik probeer nog even te videobellen met Hjalmar, die een weekendje in Italie zit met Marianne, Susan en Brenda. De verbinding is wat slecht, maar ik zie Susan en Brenda zwaaien op de achtergrond. Fijn!
De zon brand en ik ben al aardig verknetterd.  

Bij aankomst in Sengerema splitsen we ons in twee auto’s, omdat het anders niet gaat passen. De koffers van Charissa waren ondertussen namelijk ook geariveerd en stonden op haar te wachten in Mwanza vrijdag. Paco, Erik, Jiska en ik gaan de jeep in. Vandaag kiezen we voor de short cut. De weg is slechter, maar daardoor ook minder tegenliggers en dus minder stof. Deze heeft de voorkeur. 
Onderweg kijk ik mijn ogen weer uit naar de mensen langs de weg, de koeien die rondlopen en de kinderen die spelen en stoppen om te zwaaien. Maxima heeft zich weer gesetteld achter in de auto hoor.
“Ik zou ook vaker moeten rijden hier” zegt Jiska achterin de auto. Erik knalt de auto op de rem en de hint is duidelijk. 

Bij het inrijden van Sengerema gaat de onverharde, ontzettend hobbelige weg over in een verharde weg. 
“We moeten nog even langs het kerkje rijden” zegt Jiska. Paco wilde deze nog graag zien en we beslissen om het maar gelijk te doen. We komen er toch  nagenoeg langs.

Dit kerkje hebben Erik en Jiska samen met de mensen van de kerk gebouwd, toen ze hier in Sengerema woonde. Het kruis aan de voorkant van het ziekenhuis is gemaakt van die glasstenen van de gamma en de kerkklok komt uit Dinxperlo, waar de ouders van Erik vandaan komen. 

Als we aan komen rijden staat er een grote menigte buiten de kerk, ze waren net klaar met repeteren. Zodra Erik en Jiska uit stappen worden ze gelijk herkent en krijgen ze een warm onthaal. Iedereen komt langs om ze gedag te zeggen en een hand te schudden.
Ook Paco en ik moeten er aan geloven. Handjes schudden, “Habari”, “Nzuri”, handjes schudden, “Habari”, “Nzuri". Weer denk ik aan Maxima….

We nemen een kijkje in de kerk. De kerkbanken zijn geen banken, zoals wij ze kennen in onze katholieke kerk, maar het zijn plastic groene stoelen. Het hangt vol met mooie witte slingers van kant en heel veel bloemen slingers. 
De kindjes kijken nog een beetje verlegen van een afstandje, maar komen al gauw dichter bij. Toch wel interessant die mensen die naar hun kerk komen kijken.
Paco vraagt of hij een foto van ze mag maken en ze vinden de camera maar een cool ding. Overal komen de kids vandaan om te kijken wat dat apparaatje van Paco nou aan het doen is. De verlegenheid is totaaaaal verdwenen. 
Ik ga op de grond zitten en maak een selfie. In no-time komen er steeds meer snuutjes in beeld. Wat een feestje!
Op een gegeven moment verdwijnt mijn hoofd steeds meer van het beeld, omdat er steeds meer kleine hoofdjes mee willen kijken. Hier kan ik echt van genieten!

Er worden 4 plastic groene stoelen neer gezet. Deze blijken voor ons. Toen we aan kwamen rijden, waren ze net klaar met repeteren. De speakers en geluidsinstallatie staan er nog en ze willen graag wat voor ons zingen. 
Ze beginnen met het stemmen en testen van het geluid. De speakers klinken enigszins opgeblazen en het geluid staat knetter hard. Hier testen ze met het woord “hallelujah” ipv “test-test-test”. Er volgt een minuutje van “hallelujah” en zijn er klaar voor.
Iedereen neemt zijn positie in en het schouwspel begint. Wat prachtig! Ik versta er helemaal niets van, maar het hele gebeuren op zichzelf is prachtig om te zien. Gelukkig zit Jiska naast mij die stukken vertaald, zodat ik weet waar het over gaat. 

Susan en Charissa zaten met Rian in de taxi, dus zijn al thuis. Pole, jammer. We besluiten ze te appen, want dit mogen ze toch echt niet missen. De kerk staat achter het barretje tegenover het ziekenhuis, dus met flinke pas komen ze naar ons toe gelopen.
Ook al zingen ze niet echt, maar playbacken ze met het nummer mee, het is fantastisch hoe ze op gaan in de muziek en genieten van het optreden. 
Ik zie Susan naast mij zitten met vochtige ogen. Gelukkig waren ze nog net op tijd om de kinderen te zien!

“Asante Sana” voor dit prachtige optreden!

(Kijk bij video's voor beelden van het optreden!)