Geduld

De dag begint bij het programma van Erik, been osteotomiën. 
Zo staat vandaag een meisje op het programma. Een heel leuk meisje, die fan is van Jiska’s mobiel en bril. Met de bril op haar neus en mobiel in haar hand, staat ze eigenwijs de blog van Susan te 'lezen'.
Wat een leuk kind!

Voor dat de operatie begint, komt Charissa binnen en wisselen we van programma. Charissa is in opleiding tot tropenarts en zij mag kiezen bij welke operaties ze aan tafel wil. 

Na de standscorrectie staat namelijk een fixateur externe gepland, die ze graag mee wil doen. Ik sluit weer aan bij Susan en assisteer bij de struma. 
“Steven, the table may be higher” vraagt Susan, zodat we allebei een fijne werkhoogte hebben.
“Mzungu kubwa” zegt Steven lachend, wat grote blanke betekent. 

Het was een helse struma en horen daar door later pas dat het met het meisje van de standscorrectie nog niet zo goed gaat. Ze heeft een tijdje een lage saturatie gehad na de operatie.

Vandaag is een dag van wachten. De packs zijn constant op en daardoor hebben we 2x2uur stil gelegen om te wachten op steriele jassen en doeken. Jammer van de tijd en daardoor starten we pas met de laatste operatie om 18.30. We hebben er toch voor gekozen om door te gaan, want anders blijf je aan het opschuiven met de operaties.
Paco, Susan, Charissa en ik zijn nog een van de weinig aanwezige op het ok complex en het is inmiddels al donker buiten. 
Je geduld wordt hier wel op de proef gesteld. Even wennen voor een ontzettende drijver als ik.
"Als je wil gaan drijven moet je schapen kopen" zegt mijn vader altijd, die zelf kan drijven als de beste. 
Omdat we toch moeten wachten besluiten we even bij het meisje te gaan kijken op de IC. Ze slaapt nog steeds en is niet wakker te krijgen, zorgwekkend. Paco geeft haar een pijnprikkel waarop ze wel reageert.
"Veelbelovend, maar het blijft afwachten” zegt Paco. 

Eenmaal bezig met de liesbreuk, *Poef*, valt stroom uit. Het was pikke en pikke donker en je zag geen hand voor ogen. Alles was uit, behalve de muziek, want die luisteren via onze boxjes. Met een muziekje op achtergrond werkt het toch altijd lekkerder, al vinden de tanzanianen onze muziek niet zo heel fantastisch.
Van de week was Shelembi ons voor en hebben we naar de Tanzaniaanse kerkmis op de radio geluisterd. Zal vast mooi zijn geweest, al heb ik er geen bal van verstaan. 

“Nou lekker dan, dit kan er ook nog wel bij” zegt Susan. De noodagregaat van het ziekenhuis gaat ook niet meteen aan dus de zaklampen van de mobieltjes worden aan geslingerd. Hebben we dit ook weer meegemaakt!
De patiënt had spinale anesthesie en kreeg het hele gebeuren mee. Hij vind het prachtig en raakt wonderbaarlijk genoeg niet in paniek van de stroomuitval. Na een paar minuten springt de stroom weer en kiest Paco voor een nederlands achtergrond muziekje: "Bloed, zweet en tranen". Zweten doen we!
's Avonds sta ik de instrumenten te schrobben, zodat deze weer klaar staat voor morgen. Hoeven we daar in ieder geval niet op te wachten....
Onderweg naar huis komen we zuster Marie Jose tegen en die verteld ons dat het goed gaat met het meisje en wakker is geworden. Ze is nog erg slap en braakt veel. Maar gelukkig, ze is wakker!

De laatste dag van de week start onze dag met een bijzondere operatie. Een jongetje, is 3 dagenoud en geboren zonder anus. Erik, Rian en ik gaan hem opereren door een stoma aan te leggen, zodat hij zijn ontlasting kwijt kan. 
Zodra Hisana naar binnen wordt gedragen door Hapiness, pakt Rian hem over. “Beter om hem lekker tegen je aan te houden, dan blijft hij lekker warm”. Even later pak ik hem over. Wat een prachtkind!
Het was maar goed dat ik hem vast had, want het is hier wachten, wachten, wachten en nog eens wachten. En vaak weet ik niet eens waarop...
Na een half uur is Steven klaar om te starten en beginnen we aan de operatie, die we goed afronden.

Hierna vertrek ik met Erik naar de andere operatiekamer om verschillende klompvoetjes en beenstandscorrecties te doen. Dit jaar is Paco mee en dat is super fijn. Hij geeft ze namelijk pijnblokjes, zodat ze na de operatie minder tot geen pijn hebben. Jiska komt terug van de afdelingen en zegt echt verschil te zien. De kindjes zitten vrolijk op bed, met hun been(tjes) in het gips en hebben geen pijn!

Never a dull moment....