Vaste prik

Vandaag stond ik bij Erik. We begonnen met een polsfractuur. Van te voren heeft Erik wat schroeven en platen bij elkaar gezocht, alleen werkte het instrumentarium niet helemaal mee. In nederland een simpele ingreep, maar hier toch een uitdaging. Daarna gingen we naar de kleine ok om wat operaties uit te voeren bij patienten met osteomyelitis. 
Osteomyelitis is een ziekte waarbij ze een infectie van het bot of beenmerg krijgen. Hierdoor kunnen stukken bot afsterven en kunnen abcessen ontstaan.
 
We waren niet al te laat klaar en maakte ons klaar om naar Masoso te gaan. Masoso en zijn familie zijn goede vrienden van Erik en Jiska. Deze kenden ze al van vroeger. De familie Masoso heeft zich omhoog gewerkt in Sengerema, wat begonnen is met een microfoon die ze van hun gekregen hebben. Nu hebben ze een goed lopend “bedrijf”. Ze mixen muziek en zijn in te huren op feestjes. Big Business hier in Tanzania, want die tanzanianen houden van feestjes!

We worden ontvangen door Masoso en buiten staat de muziekinstallatie al klaar. We beginnen in de woonkamer. Een grote vierkante ruimte, met allemaal mega banken en stoelen tegen de muur aan. Elke bank en stoel heeft een tafeltje. We gingen dus in een gigantische kring zitten met de tl lamp aan. Ze hebben erg hun best gedaan om het sfeervol aan te kleden, maar in Nederland valt dit niet onder sfeervol.
Ik kijk om mij heen en kijk mijn ogen uit. De muur is lila, de gordijnen hebben glitters en de kussens en kleedjes zijn mint groen. Een bijzondere combinatie. 
Hier begint de “fotoshoot”, want zijn dochter pakt twee mobieltjes en begint van iedereen foto’s te maken. Wederom voel ik mij weer Maxima, want ze blijft maar doorgaan met foto’s maken. Nog even een groepsfoto. Hup, ene mobieltje en dan hup andere mobieltje. Oh, er komt nog een mobieltje aan waar foto’s meegemaakt worden. Er worden selfies gemaakt met ons erop. Het is blijkbaar een hele happening dat we langs komen. 
We krijgen een rondleiding om het huis van Masoso. Buiten zie je het grote contrast tussen zijn huis en de huizen eromheen. We worden naar het volgende zitje gebracht. Hier moeten we gaan zitten en ook hier worden weer heel veel foto’s gemaakt. En door naar het volgende zitje. Weer foto’s.......

We worden uitgenodigd voor het eten. Mijn maag/darmen zijn niet top in orde, dus ik eet het met heug en meug op. Masoso komt mij vertellen dat het tafeltje een speciaal plateautje heeft onder het blad speciaal om je glas op te zetten. Je ziet aan alles de dankbaarheid en trots van deze mensen.
Na het eten gaan we naar het laatste zitje buiten en beginnen de jongens met muziek mixen. De banken zijn niet echt comfy en ik krijg een houten kont. “Oh ik weet niet meer hoe ik moet zitten” zegt Rian naast mij. Gelukkig, ik ben niet de enige.

Na een tijdje gezeten te hebben wil Masoso dat we komen dansen op het pleintje. Mooi gezicht, wij als stijve Nederlanders naast die jongens van elastiek. Er komen steeds meer mensen bij om te dansen en Paco maakte een dansje met een tanzaniaanse dame. Paco probeert haar te leiden, maar dat zijn ze niet gewend hier blijkbaar. Voor het hek komen steeds meer kindjes van de buurt kijken waar het geluid vandaan komt. Ze blijven netjes achter het hek staan. Ik herinner mij de verhalen van Hjalmar nog van drie jaar geleden. Hetzelfde tafereel speelt zich nu weer af. 

Masoso nodigt ons uit voor een tweede rondleiding. Ik ben wel benieuwd en volg hem samen met Paco en Rian. We gaan de eerste ruimte in. Allemaal grote muziekboxen. Ah, leuk, mooi! Op naar de volgende ruimte. Nog meer muziekboxen. Mooie boxen, wauw, mooi. En door naar het volgende hok. Je raad het al. Nog meer boxen. Iets waar ze erg trots op zijn!

Ondertussen is Hjalmar in Nederland zijn koffer aan het inpakken en app met hem of hij mijn wensenlijstje ook nog meeneemt. Een olijfgroen shirtje is er een van. Ik krijg een foto opgestuurd van een olijfgroen hemdje. “Nee het is een t-shirt, olijfgroen en hangt in de kast”. Weer krijg ik een foto van een ander olijfgroen hemdje. “Een t-shirt heeft mouwen, een hemd heeft geen mouwen. Het is een olijfgroen t-shirt. Waar gaat dit mis Hjal?”. “Je hebt ook zoveel keus” krijg ik terug. Even later krijg ik de foto van het juiste shirt. Hij zit pas op 15kg en heeft nog ruimte over in zijn koffer dus ik mag nog een paar wensen doorgeven. Ik kan niks meer bedenken, zoveel heb je hier niet nodig. Donderdag avond begint hij met vliegen deze kant op en komt vrijdag middag aan in Mwanza. Wanneer de rest weer naar Nederland vliegt, blijven wij nog 16dagen hier en hebben we vakantie samen. Heerlijk!

Een groepje kindjes worden uitgenodigd door Masoso om ook te komen dansen. Wat hebben die kleintjes al een goed gevoel voor ritme. Prachtig om te zien.
 

Ik hou het voor gezien en heb genoeg gedanst. Zo’n danser ben ik niet en ik ga op de trap zitten om lekker te kijken en maak mooie filmpjes. 
De dienst van Rian begint om 23uur en is een goede reden om op tijd huiswaarts te keren.