No pressure

“Ik ga je blog lezen!”
“ Ben benieuwd naar al je verhalen” 
“We lezen met je mee Gill!” 

Zo stond ik aan de voordeur toen ik iedereen naar buiten liet gaan. 

Vorig weekend hadden Hjalmar en ik onze housewarming.
Hjalmars verjaardag in februari is altijd een druk bezette tijd met meer jarige in de familie en op mijn verjaardag in juni is het vaak slecht weer. Daarnaast is het voor onze vrienden/familie die voor een groot deel verspreid wonen in het land, en het plannen van een datum altijd dramatisch is, een goede reden om dit samen te voegen tot een feestje in de zomer. Dit jaar hebben we er een housewarming van gemaakt en de uitnodigingen hiervan al voor de sleuteloverdracht de deur uit gedaan. 
Dan hebben we dat maar vast gehad en zijn we er lekker vroeg bij dachten wij. Dit resulteerde dan ook in een grote groep aanwezige en werd het het ook een soort afscheidsfeestje. 
Iedereen nog even zien voordat ik een maand weg ga… een maand! 
Best wel even wennen voor iemand die soms het gevoel heeft meer op het werk te zijn dan thuis en op het werk alles goed regelt, behalve het aanvragen van haar eigen vakantie.

“ Gillian wanneer wil je vakantie?”
“ Vakantie? Had ik die alweer aan moeten vragen?”
“ Ja, dat kon tot vorige week” 
“ Oh, doe maar wanneer je mensen genoeg hebt dan……” 

Deze keer was het anders. De maand oktober ben ik er niet jongens!
Dit keer een lekker gevoel om het werk even los te laten, aangezien de afgelopen maanden erg druk waren. Even tijd voor dingen die ik wil doen nu! 
Dus op de vraag: “Ben je er klaar voor?” kon ik alleen maar volmondig “Ja” antwoorden. 

En op de vraag: “Vind je het spannend?”.... “Ja, vooral de douane..” 

Eerder werd het maximaal aantal kilo’s voor de bagage volledig benut. Alle koffers werden volgepropt met materialen zoals verbanden, handschoenen, gips, schroeven, platen en k-draden van patiënten uit Nederland, zaagbladen,  hechtingen, etc. 
Wanneer de patiënten bij ons komen om de platen en schroeven eruit te halen op de operatiekamer, vragen ze of de platen/schroeven meegegeven mogen worden naar Tanzania. Deze platen, schroeven, k-draden maken we schoon en worden opnieuw gesteriliseerd in Tanzania. Deze zijn vaak nog van zo’n goede kwaliteit dat ze goed mee kunnen voor een tweede ronde. 

Met de komst van de nieuwe president een paar jaar geleden, is het invoeren van dit soort spullen er niet makkelijker op geworden. Op de douane in Mwanza doen de douaniers steeds ‘moeilijker’  over de spullen die wij meenemen daar heen en met name de spullen die over datum zijn. 
De expiratiedatum is een datum waar wij in Nederland ons strikt aan houden, terwijl het na deze datum nog heel goed te gebruiken is.
Waarom zou dit voor ons wel goed moeten zijn als jullie het in Nederland niet meer willen gebruiken, is de vraag die ze dan stellen (niet geheel onterecht). 
Dit jaar werd het anders zei Erik, die vorig jaar 3uur op de douane heeft gezeten om de meegenomen spullen recht te praten. Dit jaar zouden we alleen disposables meenemen waarvan de datum goed was, het bij 1 koffer houden en in koppels door de douane gaan om zo min mogelijk op te vallen. 

De douane in Mwanza is niet te vergelijken met die in Nederland. Je moet het zien als een kantoortje met een in- en uitgang, waar een groot bureau staat waar je je koffer moet openen. Erik en Jiska gingen samen, Paco ging alleen en Susan en ik waren een koppeltje. Een koppel die samen op Safari gingen in Tanzania was het plan en de spullen die we bij ons hadden zouden we doneren aan het ziekenhuis.
Paco ging eerst. Naalden kwamen ze tegen. Beetje verontwaardigd vroegen ze wat hij hiermee ging doen, maar na een beetje gebabbel was dit akkoord. 

Toen mochten Susan en ik. De koffer van Susan werd open gemaakt en hierbij stuitte ze op kleding en zakken drop, waardoor ze niet verder keken naar de rest wat er in de koffer zat. Mazzel, want Susan had veel ‘vermomde’ medicijnen mee. 
Toen was ik aan de beurt. Mijn koffer zat vol met handschoenen, hechtingen, afdekmateriaal, schroeven, platen en zaagbladen.
Mijn hechtingen waren niet zo goed verstopt en de douanier had ze gelijk in het vizier. De baas werd erbij gehaald. Elk pak werd gecontroleerd op datum en eentje was verlopen. 
Shit! We hebben in Nederland bewust naar de data gekeken, maar deze moet er tussendoor geglipt zijn. 
Toen was het hek van de dam en werd elk pakje op data gecontroleerd en moest ik vertellen wat ik kwam doen en ik hoe ik aan deze spullen kwam. 
Heb hem maar wijsgemaakt dat ik een nurse was (geen scrubnurse want dan zou ik gelijk door de mand vallen) en dat dit een cadeautje was voor het ziekenhuis in Sengerema.

Helaas. Ik moest samen met het bewuste doosje hechtingen met hem mee naar zijn kantoor en Susan bleef achter met mijn koffer. Hij keek alles behalve blij.
Sorry Sorry, i didn’t see the expiration date. Yes, i understand the situation. Sorry sorry. It is a gift! Blablabla.
Hij was onverbiddelijk en begon wat te brabbelen over een formulier opmaken en inschakelen van de politie.
Howwwwww, wat gaan we doen meneer?
Ja, hij wist het zeker. Dit was iets voor de politie. 
F*ck dacht ik. Hier ga ik mij niet uitpraten met een lieve glimlach. Toch maar Erik erbij halen. 

Bij het zien van Erik zag ik enige herkenning bij ‘the boss’. Er werd heel wat swahili uitgewisseld tussen de heren met een zielig kijkende Gillian op de achtergrond. Heel verdrietig kijken dacht ik, dat is het enige wat ik op dit moment kan.
Rafiki, Rafiki hoorde ik. Ah, dat klinkt goed, want dat is vriend in het Swahili. De dame in kwestie mocht gaan zei the boss. 
Asante Sana, Asante Sana, Asante Sana (heel erg bedankt). En nu heel hard weglopen dacht ik. 
Opweg naar buiten dacht ik alleen maar shit, wat we niet wilde gebeurt nu toch.

Na een kwartier wachten, kwam Erik ook naar buiten. Gelukt! Pfieuw!

No pressure Reuling, no pressure zei ik tegen mezelf.