Spons

Na het middageten in Mwanza maakte wij ons op om richting Sengerema te gaan.
Charissa had zich ondertussen ook bij de groep gevoegd en de auto werd vol geladen om richting de boot te gaan. 
Wat een happening zeg. Overal liepen mensen door elkaar en sluiten auto’s aan om op de boot te rijden. Een man met een grote megafoon loopt alles schreeuwend te coördineren. Door zijn walkietalkie schreeuwt hij even hard als door de megafoon. Medelijden met de vent aan de andere kant van de walkietalkie..

Terwijl Erik de auto de boot op rijdt, staan wij te wachten beginnen wat Tanzanianen in een vrachtwagen achter ons wat te roepen. Jiska haakt hierop in in het swahili.
Jep, ze boden 5 koeien voor mij. Later toen ik mij omdraaide kreeg ik een upgrade naar 10 koeien. 
Hoe groter de kont hoe beter schijnt. Zit ik even goed….

De boot wordt volgeladen en we spreken nog even wat tips door voor het geval de boot mocht zinken.
Vorige week is er namelijk op het victoriameer een veerboot gezonken met veel doden als gevolg. Dit was niet op dezelfde plek en de boot was overvol geladen. 
Dus mensen thuis, no worry!
De gouden tip is overigens heel hard weg zwemmen en de tanzanianen van je af slaan. Omdat ze niet kunnen zwemmen zullen ze, zodra ze zien dat jij het wel kan, zich met z'n allen aan je vastklampen. 
Hmm handig. Nu nog zo hard zwemmen dat de krokodillen je niet te pakken krijgen.

Eenmaal aangemeerd in Sengerema begon de rit naar het ziekenhuis in Sengerema. De bospaden in nederland zijn niks vergeleken met dit ellenlange zandpad.
Ik verwonderde mij over de prachtige rode kleur van het zand en de groene natuur om mij heen. (zo droog en warm, maar toch groen!)

Afrika is op zichzelf al een cultuurshock, maar het verschil tussen Mwanza en Sengerema is ook groot. Onverharde wegen en huisjes aan de kant van de weg. Ik voelde me net Maxima in de auto, terug zwaaiend naar iedereen langs de kant van de weg. 

Jiska zit naast mij en kan vanalles vertellen over wat we tegen komen onderweg. De natuur, de huizen, de mensen. De bakstenen van de huizen worden zelf gemaakt. Deze hakken ze uit langs de kant van de weg en worden uiteindelijk gebakken op een grote stapel. 
Zelf zie ik geen structuur in de plekken waar de huizen staan en heb ik het idee dat je overal waar je zou willen je huis kan bouwen. Dit is niet het geval verteld Jiska. Er is wel degelijk een stamhoofd die dit hier een soort van coordineert.
Ik geniet van deze inside information. 

Bij aankomst op het ziekenhuis terrein worden we ontvangen door Rian, de nederlandse tropenarts die hier op dit moment verblijft, waarna we onze weg vervolgen naar het ziekenhuis. 
Zuster Marie Jose haakt aan en legt tijdens de rondleiding gelijk een aantal casussen voor aan het team.

Ik loop achter de kudde aan en neem alles in mij op als een spons. 

Na de rondleiding willen we nog even een simkaartje scoren langs de straat zodat we wifi hebben in het guesthouse. Erik wijst ons waar we terecht kunnen en laat Susan, Charissa en mij achter bij de telefoontent. 
Nouja, tent? Het een tafel met een rode parasol erboven. Susan probeert in haar beste Swahili met deze knul te communiceren.

Ja! hij gaat een simkaart voor ons fixen. Het was een lachwekkend en vermakelijk tafereel en er diende zich steeds meer mannen aan die kwamen kijken.
Zo, alle gegevens waren ingevuld en hij begon wat te frummelen achter susan haar rug en er werd een doekje naar beneden gehaald. Oh, er werd een soort van pasfotohokje gecreëerd en om de registratie af te ronden moest er een foto gemaakt worden. 

Even lijkt het erop dat de simkaartenman met mij wil voetje-vrijen, als ik denk warme tenen te voelen op mijn wreef. ‘Helaas’, ik kijk naar beneden en zie een dikke pad op mijn voet zitten. Wah!! Gatver. 

We hadden al gauw door dat het niet zo vlot ging als in de KPN winkel dus na een uur is het ons eindelijk gelukt en lopen we terug.

Na een koude douche, die overigens heerlijk is bij deze temperaturen, lig ik onder mijn klamboe en schieten alle beelden door mijn hoofd van vandaag.
Het is intens! Intenser dan ik mij had kunnen voorstellen.
En dat terwijl het morgen nog moet beginnen.....